تشدید مهاجرت معکوس آفریقایی تبارها از فلسطین اشغالی

سیاست مهاجرتی رژیم صهیونیستی در چند سال اخیر به گونه ای بر مبنای اصول نژادپرستانه تنظیم شده که آفریقایی تبارها را از خود می راند و اروپایی ها و آمریکایی ها و حتی آسیایی ها را با آغوش باز می پذیرد؛ آفریقایی تبارهایی که با وعده وعیدهای دروغین سران رژیم صهیونیستی، خانه و کاشانه خود را رها کرده و با سراب زندگی بهتر، راهی سرزمین های اشغالی شده اند.
این سیاست، از یک سو نژادپرستانه و از سوی دیگر با سیاست خارجی این رژیم در تناقض قرار دارد، زیرا حاکمیت مزَوِر تل آویو از یک سو با دلبری از دولت های آفریقایی در جلب نظر آنها برای قبول عضویت این رژیم در اتحادیه آفریقا می کوشد و از سوی دیگر مهاجران آفریقایی که با وعده وعیدهای پوچ و دروغین سران رژیم صهیونیستی وارد سرزمین های اشغالی شده اند را با قدرت قهریه نفی و حتی دفع می کند.
البته موضوع دلبری صهیونیست ها از آفریقایی ها، پیشتر از تاریخ ششم مهرماه امسال بطور جدی تر رخ نمود, یعنی زمانی که بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر رژیم صهیونیستی در سفری که برای شرکت در مراسم تحلیف اوهارو کنیاتا، رئیس جمهور جدید کشور آفریقایی کنیا به نایروبی داشت، آشکار شد، چرا که او در آن مراسم آشکارا اعلام کرده بود: ‘ما عاشق آفریقا هستیم و به آینده آن باور داریم؛ ما شدیدا می‌خواهیم که نه فقط با تک تک کشورهای آفریقایی، بلکه با اتحادیه آفریقا همکاری کنیم’.
ناگفته نماند که این سیاست عمدتا برآمده از اندیشه نژادپستانه صهیونیست ها و بطور مشخص نتانیاهو است نه آموزهای دین ابراهیمی حضرت موسی نبی (ع)، چرا که پس از برگزاری آخرین انتخابات در سرزمین‌های اشغالی و تشکیل کابینه توسط نتانیاهو، وی شخصا مسئولیت وزارت خارجه و کنترل سیاست خارجی این رژیم را بر عهده گرفت.
وی در حالی ادعای دوستی با آفریقا می کند که چندی است، اکثر پناهجویان آفریقایی و حتی یهودیان ساکن سرزمین های اشغالی در اکثر شهرها به ویژه تل آویو، علیه سیاست های مهاجرتی رژیم صهیونیستی تظاهرات برگزار می کنند؛ در نهم دی ماه سال جاری بود که این رژیم به ۷ هزار ۵۰۰ سودانی و اریتره‌ای مهاجر اعلام کرده بود که ظرف ۳ ماه آینده فلسطین اشغالی را ترک کنند و یا اینکه زندانی شوند.
البته طرح اخراج اتباع آفریقایی از سرزمین های اشغالی از ماه دسامبر (۲۰۱۷) توسط نتانیاهو به اداره مهاجرت رژیم صهیونیستی ابلاغ شده بود، اما به دلیل اختلافات داخلی درباره بودجه پیشنهادی در این خصوص که حدود ۸۶ میلیون دلار می‌شود، برای مدتی به تعویق افتاده بود.
به گزارش روزنامه صهیونیستی جروزالم پست، دیروز (دوشنبه) نیز ۱۵ هزار یهودی آفریقایی تبار که رژیم صهیونیستی قصد دارد آن ها را از فلسطین اشغالی اخراج کند، در اعتراض به سیاست های مهاجرتی جدید این رژیم در تل آویو دست به تظاهرات زدند.
این دسته از افراد، سیاست های رژیم صهیونیستی که حتی به یهودی ها هم رحم نمی کند را مغایر آموزه های آیین یهود که تل آویو مدعی متولی گری و حمایت از آن است، دانستند.
بطور مثال، یک مهاجر سودانی معترض، گزارش های توجیهی رسانه های صهیونیستی علیه مهاجران یهودی را ترفندی برای اجرای سیاست های نژادپرستانه تل آویو دانست و خواستار توقف آن شد.
براساس گزارش رسانه های بین المللی، همزمان با تظاهرات اعتراض آمیز مهاجران آفریقایی در تل آویو، صدها نفر دیگر نیز در همین شهر در تظاهراتی که به نظر می رسد از سوی مقامات صهیونیستی ترتیب داده شده باشد، خواستار اخراج مهاجران آفریقایی شدند.
بهانه رژیم صهیونیستی برای اخراج مهاجران یهودی آفریقایی تبار، این است که اختلاف فرهنگی آنها با فرهنگ صهیونیست های ساکن فلسطین اشغالی موجب شکاف فرهنگی و خطرات امنیتی می شود.
این درحالی است که گزارش اداره آمار رژیم صهیونیستی حاکی از آن است که ۲۷ هزار نفر از اریتره، ۷ هزار ۵۰۰ نفر از سودان و ۲ هزار ۵۰۰ نفر از دیگر کشورهای آفریقایی خواستار گرفتن پناهندگی از رژیم صهیونیستی هستند و حدود ۵ هزار کودک نیز در بین این افراد در سرزمین های اشغالی متولد شده اند.
همانگونه که اشاره شد، رژیم صهیونیستی در حالی به چنین اقدامی دست زده که در سال‌های اخیر تلاش گسترده‌ای را برای تعمیق روابط تجاری و امنیتی با آفریقا آغاز کرده است.
البته، نتانیاهو با تلاش برای تحقق عضویت رژیم غیر انسانی خود در اتحادیه آفریقا، علاوه بر تلاش برای جلب حمایت سیاسی ۵۵ کشور عضو آن اتحادیه در مجامع بین المللی، به اهداف دیگری نیز می اندیشد، ازجمله می توان به راه اندازی تجارت اسلحه و آغاز همکاری امنیتی با این کشورها، استفاده از منابع سرشار رو زمینی و زیر زمینی این قاره، نفوذ ایدئولوژیکی در این قاره برای جلوگیری از تاثیرگذاری اسلام در این قاره، دستکاری در مدیریت امنیت آب شمال و شمال شرق آفریقا به سبب نزدیکی به سرزمین های اشغالی و کسب امتیازات بیشتر کشتیرانی در دریای سرخ و تنگه باب المندب و سواحل غربی اقیانوس هند اشاره کرد.
در اهمیت اهداف فوق برای تل آویو، کافی است بدانیم که سازمان اطلاعات و امنیت خارجی این رژیم (موساد) به تازگی تدابیر نظامی محرمانه‌ای را برای ایجاد هسته‌های اطلاعاتی در سراسر شمال آفریقا به کار بست تا ضمن حفاظت از نزدیک به نیم میلیون یهودی که بیشتر در کشورهایی نظیر مغرب، تونس و الجزایر سکونت دارند به آنهایی که مایل به رسیدن به فلسطین اشغالی هستند نیز کمک کند.
نخست وزیر رژیم صهیونیستی در همین سفر اخیر خود به آفریقا که سومین بار طی یک سال و نیم انجام گرفته است در تلاش برای نفوذ هرچه بیشتر به قاره‌ای که به‌زعم او ظرفیت عظیمی دارد، در دیدار با کنیاتا و ۱۰ رهبر آفریقایی دیگر رسما از او و سایر رهبران آفریقایی خواسته بود این رژیم را به‌عنوان عضو ناظر در اتحادیه آفریقا بپذیرند.
وی که رژیمش طی ۲ سال گذشته با ۴ کشور آفریقایی کنیا، اتیوپی، روآندا و آوگاندا نیز رابطه دیپلماتیک خوبی برقرار کرده، حتی در ادامه این تلاش برای گسترش نفوذ در آفریقا، تصمیم به گشایش سفارتخانه در رواندا گرفت و از دولت آمریکا و سایر کشورهای غربی نیز خواست تا رابطه با سودان را به دلیل اقدام این کشور در قطع رابطه با ایران، تقویت کنند.
نتانیاهو حتی در سفری که سال گذشته همزمان با سالگرد ترور برادرش ‘یوان’ توسط یک گروه کماندویی فلسطینی، به اوگاندا انجام داده بود در پیامی صریح به رهبران عرب به آنها هشدار داده بود که ‘شما اکنون کنترل این مناطق از قاره آفریقا را از دست داده‌اید و ما در حالیکه با خود پول، سلاح، تخصص های امنیتی و روابط قوی با آمریکا و روسیه را در داریم از دروازه‌های اصلی وارد قاره آفریقا شده‌ایم’.
نخست وزیر رژیم صهیونیستی در خردادماه گذشته نیز با شرکت در کنفرانس سالانه جامعه اقتصادی کشورهای غرب آفریقا (اِکوواس) و سخنرانی در آن، با ۱۲ تن از سران آن دیدار جداگانه داشت تا سیاست های توسعه طلبانه و بهتر است گفته شود، استعمار نوین خود را در آن قاره دارای منابغ غنی پیگیری کند.
از جمله اینکه رژیم صهیونیستی در ۱۸ دی ماه گذشته بعد از ۴۹ سال سفارت خود را در گینه کوناکری راه اندازی کرد تا با تقویت مناسبات با آفریقا بهتر بتواند سیاست های جهان گشایانه خود را با ایجاد اختلاف میان کشورهای آفریقایی به ویژه با دستکاری در جنگ آب میان بسیاری از رهبران این کشورها، به آنها تحمیل کند.
البته استقبال گرم بسیاری از کشورهای آفریقایی از نتانیاهو بویژه از سوی اتیوپی که در نظر دارد مراحل اولیه ساخت سد ‘النهضه’ را در سال آینده تکمیل کند، بسیار قابل توجه است، چرا که این کشور به عنوان میزبان مقر دائمی اتحادیه آفریقا در آدیس آبابا، خود را به پشتیبانی از رژیم صهیونیستی برای عضویت ناظر در اتحادیه آفریقا متعهد کرده است.
یادآوری می شود که رژیم اشغالگر قدس، در سال ۲۰۰۲ پس از انحلال سازمان وحدت آفریقا که به اتحادیه آفریقا تبدیل شد، از فعالیت در این اتحادیه محروم شده بود، اما امروزه برای نیل به جایگاه گذشته خود سعی می کند تا مهاجران آفریقایی ا با پا پس بزند و البته با کمک کشورهای غربی و روسیه سعی می کند رهبران آنها را با دست پیش بکشد.
سیاست نژادپرستانه ای که هم با خواست ملل (نه دول) آفریقایی در تعارض است و هم به قدری با اصول انسانی و کنوانسیون های بین المللی در تضاد قرار دارد که بارها از سوی سازمان ملل متحد و بسیاری از کشورهای غربی مورد انتقاد قرار گرفته است، زیرا دستگاه سیاست داخلی رژیم صهیونیستی از اول سال نوی میلادی (۲۰۱۸) درحالی طی یک بیانیه از اتباع کشورهای آفریقایی از جمله سودان و اریتره خواست تا سرزمین های اشغالی را ترک کنند که دستگاه سیاست خارجی آن به لطایف الحیل تلاش می کند با برقراری روابط همه جانبه با دولت های آفریقایی و حتی سودان و اریتره، آنها را به یک تعامل دیپلماتیک و یا معاشقه اجباری وا دارد؛ صرف نظر از اینکه این تعامل چقدر می تواند به نفع خود آفریقایی ها باشد.
تل آویو ماه گذشته اتباع آفریقایی را در یک انتخاب دو گزینه مخیر کرده بود مبنی بر اینکه در ازای دریافت ۳ هزار ۵۰۰ دلار (آمریکا) سرزمین های اشغالی را به مقصد کشور ثالث و مشخصا رواندا و یا اوگاندا ترک کنند و یا مجازات زندان با اعمال شاقه را بپذیرند.
اخبار مربوط به این سیاست های غیرانسانی به تدریج به مجامع بین المللی نیز رسید، به گونه ای که کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به تازگی طی گزارشی اعلام کرد که رژیم صهیونیستی از دسامبر ۲۰۱۳ تا ژوئن ۲۰۱۷ بیش از ۴ هزار سودانی و اریتره ای را به روآندا و اوگاندا فرستاده است.
البته تاکنون هیچ یک از مجامع بین المللی به اقدام مقامات کشورهایی که خود ظلم به اتباع شان را به دلایل خاص پذیرفته اند، اشاره ای نکرده اند.
البته اگرچه دولت های رواندا و اوگاندا تاکنون رسما موافقت خود را برای پذیرش این مهاجرت اعلام نکرده اند، اما گزارش های کمیساریای حقوق بشر ملل متحد خلاف این را ثابت کرده و می کند، یعنی اینکه دولت های این دو کشور پیشتر بطور پنهانی به این خواسته تل آویو تن داده اند.
اگرچه در همان ایام کیگالی و کامپالا همدستی با تل آویو برای اجرای طرح مناقشه برانگیز مهاجرت را رد کرده بودند، اما همین دو کشور از پیشنهاد تل آویو برای تقویت روابط با کشورهای آفریقایی و حتی پیشنهاد تل آویو برای عضویت در اتحادیه آفریقا استقبال کرده بودند.
این دو کشور حتی به تازگی با استقبال از طرح دونالد ترامپ، رئیس جمهوری آمریکا برای تعیین قدس به عنوان پایتخت رژیم صهیونیستی، تصمیم گرفتند سفارتخانه های خود را از تل آویو به قدس شریف انتقال دهند، اقدامی که هیچ یک از کشورهای دیگر آفریقایی آنرا تایید نکردند و حتی برخی کشورهای آفریقایی نیز آنرا محکوم کردند.
این دو کشور حتی به رغم رد طرح جابجایی پایتخت رژیم صهیونیستی از تل آویو به قدس در سازمان ملل، از جمله کشورهایی بودند که در این سازمان بین المللی برای تحکیم روابط خود با صهیونیست ها و حتی آمریکا، بر نظر واشنگتن صحه گذاشتند؛ لذا به اعتقاد بسیاری از تحلیلگران، سکوت بسیاری از دول آفریقایی در برابر طرح اخراج مهاجران آفریقایی از سرزمین های اشغالی و بد رفتاری با آنها نمی تواند چیزی جز همدستی این دولت ها با صهیونیست ها ارزیابی شود.
متاسفانه حتی اتحادیه آفریقا که رژیم صهیونیستی پیشنهاد عضویت در آنرا را داد نیز در برابر این اقدامات غیرانسانی صهیونیست ها در قبال مهاجران آفریقایی، سکوت کرده و تاکنون حتی آنرا محکوم هم نکرده است و در عین حال اقدام دولت های روآندا و اوگاندا را نیز در همدستی با توهین کنندگان به مهاجران آفریقایی تقبیح نکرد.
ظواهر امر نشان می دهد که رژیم صهیونیستی پیشتر در یک معامله پنهانی با دیپلمات های ارشد آفریقایی آنها را مجاب کرده بود که در ازای حمایت دولت هایشان از تل آویو در سازمان ها و نهادهای بین المللی و سکوت در برابر اخراج بیش از ۳۸ هزار مهاجر کشورهای آنها از سرزمین های اشغالی، از مواهب پنهانی این تبانی آشکار برخوردار شوند.
البته سوابق تقنینی در سرزمین های اشغالی خلاف این سیاست جدید تل آویو را ثابت می کند، چرا که تشکیلات صهیونیستی از سال ۱۹۵۰ بر بازگشت یهودیان از سراسر جهان به طور مشخص از آفریقا و اتیوپی تاکید ورزیده و براساس همان اصل بود که سیل مهاجرت یهودیان از آفریقا از سال ۲۰۰۰ به سرزمین های اشغالی آغاز شد و رقم مهاجران آفریقایی در آخر سال ۲۰۱۰ به حدود ۳۸ هزار و به روایتی ۴۵ هزار تن رسید که عمدتا از مرز مصر به سرزمین های اشغالی مهاجرت کرده بودند.
اما امروزه با مشخص و قطعی شدن این آمار به بیش از ۳۸ هزار مهاجر آفریقایی در سرزمین های اشغالی که تعداد قابل توجهی از آنها نیز با شروع بحران دارفور در سودان در سرزمین های اشغالی رحل اقامت گزیدند، تل آویو برخلاف منشور (کذایی) صهیونیسم جهانی مصوب سال ۱۹۵۱ مبنی بر برخورداری مهاجران از همه حقوق شهروندی و مدنی در این سرزمین، حتی قوانین خودساخته را نیز نقض و این دسته از یهودیان را به ‘نفوذی’ بودن متهم کرد و حتی آنها را با خشونت از خود می راند.
این رژیم حتی در روند اجرایی این سیاست نیز تغییرات اساسی ایجاد کرده به گونه ای که بر خلاف گذشته، روند پذیرش مهاجران در سرزمین های اشغالی را به قدری کند کرده که در سال ۲۰۱۷ فقط ۱۰ نفر از ۱۵ هزار مهاجری که از سال ۲۰۱۰ درخواست پناهندگی در سرزمین های اشغالی کرده بودند، پذیرش شهروندی دائمی گرفتند.
یادآوری می شود که با روی کار آمدن بنیامین نتانیاهو در سرزمین های اشغالی، اغلب مهاجران آفریقایی تبار در اردوگاهی در جنوب تل آویو اسکان داده شدند و به تدریج بعد از بهره برداری اطلاعاتی از آنها، این افراد از سرزمین های اشغالی اخراج می شوند.
البته طبق گزارشات متعدد رسانه های بین المللی از سرزمین های اشغالی، صرف نظر از سیاست های غیرانسانی تل آویو در قبال مهاجران آفریقایی، صهیونیست های ساکن سرزمین های اشغالی که خود نیز مهاجر هستند، رفتارهای غیر انسانی و غیرمنطقی با این دسته از مهاجران دارند و اغلب به انحای مختلف از آنها سوء استفاده می کنند.
طبق گزارش سازمان ملل متحد، تل آویو سیاست های مهاجرتی جدید خود را پیشتر در سال ۲۰۱۳ با اعلام اینکه نه همه مهاجران زن و کودک، بلکه فقط مردان مشمول نیروی کار را داوطلبانه به کشور ثالث عودت می دهد، اجرایی کرده بود و به تدریج قید ‘داوطلبانه’ را نیز از برنامه های خود حذف و به اجبار آنها را از کشور اخراج می کند.
بعد غیرانسانی دیگری که در سیاست های مهاجرتی رژیم صهیونیستی نهفته است، سوء استفاده این رژیم از صهیونیست های ساکن در سرزمین های اشغالی است؛ مقامات امنیتی این رژیم به تازگی از صهیونیست های سرزمین های اشغالی خواستند تا به عنوان بازرس و عامل همکار امنیتی این رژیم عمل کرده و در قبال دریافت امکانات تشویقی و امتیازات اجتماعی و اقتصادی (معادل ۸ هزار ۷۰۰ دلار آمریکا)، اتباع آفریقایی را به شدت از خود برانند تا آنها دیگر مجال زیست اجتماعی برای اقامت در محله های فلسطین اشغالی پیدا نکنند.
براساس این قانون، مهاجران آفریقایی تبار که به خواسته بازرسان داوطلب صهیونیست تمکین نکنند هم از دریافت ۳ هزار ۵۰۰ دلار هزینه سفر تشویفی به روآندا و اوگاندا محروم می شوند و رژیم صهیونیستی در این صورت فقط مجبور خواهد بود ۵ هزار دلار به دولت های کشور مقصد (اوگاندا و روآندا) بابت هر مورد پذیرش آنها پرداخت کند.